Vrijdag 31 juli 2009
Tijgertje is op, ze kan niet meer op haar pootjes staan, maar ze wil niet opgeven. Elke keer als ze me ziet kijkt ze weer op, als ik haar aai spint ze weer, maar eten gaat moeilijk. Ze is de laatste paar dagen verwend met zalm, kattensnoepjes en lekker eten, maar ze nam steeds zulke kleine hapjes, dat ze graatmager is. Ik zet haar in het fietsmandje van Dazzle, want ik denk dat ze er niet eens uit kan springen, maar dan komt er weer een kracht uit dat lijfje. Ik zet haar vast met een kattentuigje en dan vindt ze het toch wel erg spannend dit laatste ritje.
Bij de dierenarts vindt ze het ook reuze interessant, maar ik moet een tijd wachten en dan legt ze zich er toch bij neer en dan weet ik dat ik er toch goed aan doe om haar in te laten slapen.
Ik vond Tijger helemaal geen naam voor een meisjespoes, maar ze heeft haar naam eer aan gedaan. Zo’n stoere meid, was voor helemaal niks bang, opgeven wilde ze niet, altijd attent, vooral als het om eten ging en als ik visite kreeg moest ze er bij zijn. Ze werd 18 jaar en een maand, toch een hele prestatie. Ik vind het wel jammer dat ik haar niet als klein poesje heb gekregen, samen met Gijsie.
Nog een paar foto’s van mijn lieve prachtpoes.
Tijgertje op schoot toen we haar pas hadden.
Ze mocht ook zo graag bij Nico liggen.
Lekker slapend …
en heerlijk eigenwijs.
Dag lieve kanjer.
alipo Natuurdagboek 
Och, dag Tijgertje, dag lieve, lieve poes. Jeempie Alie en Nico, sterkte joh.
Ik lees dit van je poes, en wens jullie veel sterkte,
het valt toch niet mee om een dier weg te moeten brengen die heel lang deel uit maakte van je gezin!
Maar ik zag dat je een reactie had achter gelaten op mijn log en dacht ik kijk eens even terug.
Prachtige foto’s heb je zelf ook hoor!
En die vlinder route, ja, daar ben ik wel jaloers op, zou die graag een keertje met jou lopen, maar het is te ver weg denk ik.
Waar woon je ongeveer aan de kust?
Groetjes van Marrie
wat een snoes van een poes!
er schieten tranen omhoog als ik je afscheid lees
het is goed zo,
maar dat maakt het verdriet er niet minder om
sterkte!
Wat een ontroerend logje met prachtige foto’s erbij. Heel hard om zo’n beestje te moeten laten inslapen en het lijkt me vreselijk om die laatste rit te moeten maken. Maar het is niet anders en je hebt hopelijk heel veel fijne herinneringen aan haar.
Wat leuk trouwens om weer wat van je te horen. Eind vorig jaar had ik ineens schoon genoeg van het bloggen en ben ik ermee gestopt, maar na een poosje begon ik het toch heel erg te missen en ben ik stiekem weer een beetje begonnen. Kom zeker ook weer vaker bij je kijken want ik vond vooral je ‘speurtochten’ door de natuur altijd erg leuk om te lezen.
Sterkte hoor, het was wel een deel van je leven. Dat is moeilijk om los te laten. Onze poes is ook 18, het onvermijdelijke zal geen jaren meer duren.
Wat een lieverd! Sterkte hoor, je zal hem vast missen. Gelukkig heb je nog heel veel mooie foto’s ter herinnering.
OT: Die tijgerspin is inderdaad best groot. Ik las dat het een van de grootste europese spinnen is. En dat zigzagje in het web had ze wel hoor, alleen had ik per ongeluk het web bewogen en toen vluchtte ze omhoog.Wel jammer, want dat zigzagje is wele rg karakteristiek.
Je weet dat je er voor Tijgertje goed aan hebt gedaan,
maar wat doet dat een pijn, zo’n lief dier loslaten.
Ze was een echte Tijgerkanjer!
Ach- wat zal dat moeilijk zijn geweest die laatste rit………..
Beter voor het dier- dat wel, maar zo moeilijk….
Mooi log- Ali!